Κατά γενική ομολογία, η Εθνική επί Απόστολου Μάντζιου άφησε μια χαραμάδα ελπίδας για κάτι καλό στο μέλλον. Τουλάχιστον προσπάθησε να παίξει μπάλα, ήταν ανταγωνιστική και πάλεψε σχεδόν όλα τα παιχνίδια της, όποιος κι αν ήταν απέναντί της αντίπαλος. Έδειξε να αλλάζει νοοτροπία, οι διεθνείς να μοχθούν, να δείχνουν θέληση και να μην βγάζουν εικόνα βαρεμάρας, λες και έκαναν αγγαρεία αγωνιζόμενοι με το εθνόσημο. Ναι, δεν είναι υπερβολή, ήταν διαπίστωση προ Μάντζιου εποχής.
Εκεί, λοιπόν, που φθάσαμε στο τέλος και λες κάτι έγινε τους τελευταίους μήνες, ήλθε το φιλικό με την Εσθονία να επαναφέρει την «παγωμάρα». Να προκαλεί ερωτηματικά του τύπου, «βρε, μπας και δεν ήταν αυτό που πιστέψαμε;». Κανείς, όμως, δεν θέλει το πιστέψει. Τουναντίον, υπάρχει η αισιοδοξία ότι αυτή η Εθνική μπορεί για ανάλογη και καλύτερη συνέχεια. Άλλωστε, είναι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές που έφεραν ξανά την ελπίδα στους Κύπριους φιλάθλους. Μακάρι η κατάρρευση στο τελευταίο διάστημα του αγώνα με την Εσθονία, στο οποίο υπήρχαν ελαφρυντικά όμως δεν μπορούν να αποτελούν δικαιολογία, να ήταν απλώς μια παρένθεση.
Είναι στα πόδια των διεθνών, με τη συμβολή του ομοσπονδιακού τεχνικού και των συνεργατών του, να το επιβεβαιώσουν στη συνέχεια. Η νέα διοργάνωση, το Πρωτάθλημα Εθνών, αποτελεί πρόκληση για την Εθνική. Η άποψη που επικρατεί είναι ότι, υπάρχει καλό έμψυχο δυναμικό και κάθε παιχνίδι θα πρέπει να εξιτάρει τους διεθνείς και να δίνουν διαπιστευτήρια. Τότε, ναι, θα σπρώξουν και τους Κύπριους φιλάθλους στα γήπεδα, γιατί η εικόνα με τις άδειες εξέδρες στο φιλικό με την Εσθονία ήταν αποκρουστική και δεν τιμά κανένα.
