Τα Χριστούγεννα, λένε, είναι γιορτές αγάπης. Στο ποδόσφαιρο όμως, αν κάτι περισσεύει, δεν είναι η αγάπη. Είναι η υποκρισία. Φοράει κοστούμι, παίρνει μικρόφωνο, κάνει δηλώσεις «αρχών» και μετά κρύβεται στο πρώτο στραβοπάτημα. Ζούμε σε άθλημα που μιλά καθημερινά για αξίες, fair play και «σεβασμό», αλλά λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Που καταγγέλλει τη βία όταν βολεύει, τη χαϊδεύει όταν τον εξυπηρετεί. Που υψώνει το δάχτυλο στον άλλον, την ώρα που η δική του αυλή είναι γεμάτη λάσπη.
Το πρόβλημα δεν είναι το λάθος. Λάθη κάνουν όλοι. Το πρόβλημα είναι η ψευτιά. Η διπροσωπία. Να λες άλλα τη Δευτέρα και να πράττεις τα αντίθετα την Κυριακή. Να μιλάς για «καθαρό ποδόσφαιρο» και να πανηγυρίζεις όταν η αδικία πέφτει υπέρ σου. Να ζητάς δικαιοσύνη μόνο όταν σε αφορά.
Τα Χριστούγεννα δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια στο ποδόσφαιρο. Χρειάζονται καθαρές κουβέντες και ίσιες πλάτες. Να ειπωθεί επιτέλους το αυτονόητο: δεν γίνεται να παριστάνεις τον ηθικό φρουρό και ταυτόχρονα να κλείνεις τα μάτια. Δεν γίνεται να μιλάς για φως και να βολεύεσαι στο σκοτάδι.
Αν κάτι έχει ανάγκη το ποδόσφαιρο, δεν είναι άλλη μία ευχή. Είναι λιγότερη υποκρισία και περισσότερη συνέπεια. Λιγότερα λόγια, περισσότερες πράξεις. Μόνο έτσι, ίσως, να μας φωτίσουν στ’ αλήθεια αυτές οι γιορτές.
Leave a Reply