Πλησιάζουμε σε μετεγγραφική περίοδο και αυτομάτως «ανοίγει» ξανά το ίδιο έργο: μια ατελείωτη αλυσίδα από «θέλει», «κοιτάζει», «σκέφτεται», «πιέζει», «ζυγίζει» και «αποχωρεί». Η μετεγγραφική περίοδος, πέρα από τη χρησιμότητα που έχει για τις ομάδες, αποτελεί και το πιο πρόσφορο έδαφος για (υπερ)παραγωγή πληροφοριών – άλλων βάσιμων, άλλων… για χτίσιμο κλίματος. Δεν είναι κάτι νέο. Είναι όμως κάτι που κάθε χρόνο εξελίσσεται σε θόρυβο, ικανό να αποπροσανατολίσει όσους δεν έχουν υπομονή να φιλτράρουν.
Το ζητούμενο δεν είναι πόσες ειδήσεις ακούγονται, αλλά πόσες έχουν πραγματική υπόσταση. Γιατί πολλές φορές, ούτε η ομάδα θέλει τον παίκτη, ούτε ο παίκτης θέλει την ομάδα. Και παρ’ όλα αυτά, κυκλοφορεί ολόκληρο αφήγημα γύρω τους. Άλλες φορές μια πλευρά αφήνει «διακριτικά» να διαρρεύσει ενδιαφέρον για να δημιουργήσει πίεση. Αλλες, τρίτοι αξιοποιούν το όνομα συλλόγου για να ανεβάσουν την αξία ενός ποδοσφαιριστή. Το παιχνίδι είναι γνωστό.
Εκείνος που βρίσκεται στο πιο δύσκολο σημείο είναι ο αναγνώστης. Πνίγεται από υπερπληροφόρηση και συχνά χάνει την ουσία: ότι κάθε μετεγγραφή, για να γίνει, χρειάζεται δύο πράγματα. Βούληση και δυνατότητα. Όταν λείπει ένα από τα δύο, όλα τα υπόλοιπα είναι θόρυβος.
Το σίγουρο είναι πως οι μέρες που έρχονται θα φέρουν κι άλλες ιστορίες. Άλλες θα αντέξουν μέχρι το τέλος, άλλες θα σβήσουν σε 24 ώρες. Ο ρόλος μας δεν είναι να κυνηγάμε τον καπνό, αλλά να εντοπίζουμε πού υπάρχει πραγματική φωτιά. Γιατί στο τέλος, ο αναγνώστης δεν θέλει εντυπώσεις. Θέλει καθαρή ενημέρωση. Και αυτό είναι το μόνο «μετεγγραφικό» που δεν αλλάζει ποτέ.
Leave a Reply