Η πίεση για διάκριση, μάλιστα πολλές φορές με προπονητές να νιώθουν το πιστόλι στον κρόταφο εάν δεν μπορέσουν να υλοποιήσουν τους στόχους που θέτει ο σύλλογος που τους εργοδοτεί, δεν τους επιτρέπει να λειτουργήσουν σωστά απέναντι στους νεαρούς, ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.
Αντιθέτως, τους κυριεύει ο φόβος, με αποτέλεσμα να τους αφήνουν να «καούν» στον πάγκο ή στο ζέσταμα. Η ασφάλεια της εμπειρίας και ο φόβος του λάθους οδηγούν συχνά σε επιλογές συντήρησης, αφήνοντας τα νέα παιδιά καθηλωμένα στον πάγκο.
Οι νεαροί παίκτες δεν έχουν ανάγκη από ιδανικές συνθήκες για να αποδείξουν την αξία τους. Αντιθέτως, η πραγματική τους δοκιμασία έρχεται όταν η μπάλα «καίει», όταν το παιχνίδι βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και οι απαιτήσεις είναι στο κόκκινο. Εκεί φαίνεται ποιος αντέχει την πίεση, ποιος έχει προσωπικότητα και ποιος μπορεί να αναδείξει το ταλέντο του και να το μετατρέψει σε ουσία. Η προστασία πέραν του αναγκαίου δεν ωφελεί, αντιθέτως καθυστερεί την προοπτική, δεν επιτρέπει στα νεαρά ταλέντα να ωριμάσουν.
Οι προπονητές οφείλουν να αναλάβουν το ρίσκο που συνοδεύει τον ρόλο τους. Να ρίξουν τους νεαρούς στην… πυρά, όχι από απελπισία, αλλά από πίστη. Να τους δώσουν ευθύνες, λεπτά συμμετοχής και ρόλους σε δύσκολες στιγμές. Μόνο έτσι θα δημιουργηθούν ποδοσφαιριστές με αντοχές, χαρακτήρα και αυτοπεποίθηση. Το ταλέντο δεν αναδεικνύεται στην ασφάλεια, αλλά στη δοκιμασία.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, με πιο τρανό παράδειγμα στο πρωτάθλημά μας τον Χένινγκ Μπεργκ. Το έκανε στην πρώτη του θητεία στον πάγκο της Ομόνοιας, το κάνει και τώρα. Παράδειγμα προς μίμηση ο Νορβηγός.
Leave a Reply