«Την μυρωδιά του γρασιδιού δεν μπορώ να την αλλάξω με τίποτα. Είναι λες και ζεις μία άλλη ζωή. Τα συναισθήματα, οι μυρωδιές, η ατμόσφαιρα. Δεν έχω αρκετές λέξεις στο λεξιλόγιό μου για να περιγράψω αυτά τα συναισθήματα που νιώθω μέσα στα γήπεδα. Το ποδόσφαιρο είναι αληθινή αγάπη».
Εύκολα μπορούμε να βρούμε τις λέξεις για να περιγράψουμε το πάθος μας, δύσκολα όμως βρίσκουμε τις σωστές. Στην περίπτωση όμως της Κριστίνα Κοζέλ, η λέξη «πάθος» για το ποδόσφαιρο μοιάζει πάρα πολύ μικρή.
Το ποδόσφαιρο είναι για την ίδια ένας τρόπος ζωής, μία άλλη ζωή όπως περιγράφει στο SHOOTANDGOAL, μία ζωή που την οδήγησε από ένα χωριό της Λευκορωσίας μπροστά από τις κάμερες των στούντιο αλλά και των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών σκηνών στην Ευρώπη.
Του ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Email επικοινωνίας: demetriouch@mcmedia.com.cy
Μεγάλωσε, όπως περιγράφει η ίδια, μέσα στους ήχους και τις μυρωδιές των αποδυτηρίων με έναν πατέρα που της άνοιξε από πολύ μικρή ηλικία την πόρτα του ποδοσφαίρου, μία παιδική ηλικία που σημαδεύτηκε από την απώλειά του πατέρα της όταν σχεδόν 10 ετών. Και ο χώρος του ποδοσφαίρου πέραν από πάθος και μία άλλη ζωή, έγινε χώρος μνήμης.
«Ο πατέρας μου ήθελε να έχει αγόρι αλλά δεν δυσαρεστήθηκε που με εμένα είχε κορίτσι, ήμουν και εγώ σαν αγόρι τότε (γέλια). Ήταν πολύ φυσικό για μένα να είμαι κοντά στον χώρο του ποδοσφαίρου από τότε που ήμουν παιδί. Στον ελεύθερο μας χρόνο βλέπαμε μαζί συνέχεια αγώνες ενώ και ο ίδιος αγωνιζόταν ερασιτεχνικά στην ομάδα του χωριού στο οποίο μεγάλωσα. Ήταν αυτός ο τρόπος με τον οποίο βρέθηκα μέσα στα αποδυτήρια. Θυμάμαι όταν έπρεπε να αλλάξουν εμφανίσεις μου έλεγαν να κλείσω τα μάτια, αλλά αυτή η μυρωδιά και οι ήχοι των αποδυτηρίων είναι αυτά που με έκαναν να θέλουν να είμαι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί θυμίζουν μυρωδιές και ήχους της παιδικής μου ηλικίας, μαζί με τον πατέρα μου. Ήταν ο άνθρωπος που ήταν σε όλα δίπλα μου, και μετά τον θάνατό του ένιωθα μόνη».
Η Κριστίνα βρίσκεται στην Κύπρο εδώ και τέσσερα χρόνια, ερχόμενη στην χώρα μας μαζί με τον σύζυγό της, Γιεβγέν Γιαμπλόνσκι. Για όσους δεν αναγνωρίζουν το όνομα, ο Γιαμπλόνσκι ήταν μέλος της ιστορικής ομάδας του Άρη που το 2023 κατέκτησε το πρώτο και μοναδικό πρωτάθλημα της ιστορίας του και τώρα αγωνίζεται στην Ελλάδα και τον Αστέρα Τρίπολης. Και ερχόμενη στην χώρα μας, το δημοσιογραφικό «μικρόβιο» ανέλαβε δουλειά. Γιατί δεν ήταν μόνο ο αρχηγός της Εθνικής Λευκορωσίας που έπρεπε να μάθει τα πάντα για το πρωτάθλημά μας, αλλά και η ίδια.
«Ασφαλώς και άρχισα να μαζεύω όσες πληροφορίες μπορούσα για το κυπριακό ποδόσφαιρο», λέει με χαμόγελο στη συνέντευξη που παραχώρησε στο SHOOTANDGOAL. «Πάντα ενδιαφέρομαι για να μάθω όλα όσα μπορώ για το ποδόσφαιρο μίας χώρας. Θυμάμαι το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τηλεφωνήσουμε στον Ντένις Πολιάκοφ που είχε αγωνιστεί στο ΑΠΟΕΛ πριν μερικά χρόνια και ο οποίος μάλιστα είχε κατακτήσει πρωτάθλημα με την ομάδα της Λευκωσίας. Ο άνδρας μου του τηλεφώνησε για να μάθει για το κυπριακό ποδόσφαιρο και είχα και εγώ μεγάλο ενδιαφέρον για τα όσα είχε να μας πει».
Τι ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξε μαθαίνοντας για το ποδόσφαιρο στην Κύπρο; «Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν ο αριθμός των ομάδων που έβγαζε η Κύπρος στην Ευρώπη και πόσες από αυτές συνέχιζαν να αγωνίζονται ακόμη στην Ευρώπη και μετά την φάση των προκριματικών».
«Αυτό είναι δείγμα ότι είναι καλό το επίπεδο του ποδοσφαίρου εδώ», λέει, τονίζοντας ότι ίσως κάποιοι να μην αναγνώριζαν το καλό επίπεδο που υπάρχει στην Κύπρο λόγω του μεγέθους της χώρας, αλλά αυτό που μετράει είναι η ποιότητα του ποδοσφαίρου εδώ. «Για παράδειγμα οι ομάδες στην Λευκορωσία, μίας πολύ μεγαλύτερης χώρας από την Κύπρο, συνήθως αγωνίζονται μέχρι τα προκριματικά αλλά οι κυπριακές είναι συνέχεια στους ομίλους».
Το σχεδόν «ενοχικό» πάθος για το ποδόσφαιρο
Η κουλτούρα στην Λευκορωσία μεγαλώνοντας ήταν πολύ διαφορετική από τη δική μας κουλτούρα. Το πάθος της για το ποδόσφαιρο στα εφηβικά της χρόνια ήταν σχεδόν «ενοχικό», ένα πάθος που σε μία κοινωνία συχνά συντηρητική απέναντι σε μία γυναίκα με ποδοσφαιρικά όνειρα, έμοιαζε λίγο «παράταιρο».
«Πήγαινα στο γήπεδο του χωριού για να παρακολουθήσω τους τοπικούς αγώνες. Δεν ξέρω πως είναι η κατάσταση στα χωριά στην Κύπρο, αλλά εκεί που μεγάλωσα δεν ήταν συνηθισμένο να πηγαίνεις κάπου μόνος σου, πάντα έπρεπε να πηγαίνεις κάπου με παρέα, αυτή ήταν η κουλτούρα εκεί. Και έτσι όταν ήξερα ότι θα υπάρξει αγώνας στο γήπεδο του χωριού, πήγαινα εκεί κρυφά, μέσα από το πάρκο (γέλια). Στο Μινσκ όταν πήγα για σπουδές ήταν πιο εύκολο για μένα όμως να πηγαίνω στο γήπεδο γιατί κανείς δεν με ήξερε».
Η παιδική της ηλικία είναι συνυφασμένη με τη μπάλα. Πολλά αγόρια μεγαλώνοντας συλλέγουν αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών, η Κριστίνα μεγάλωσε έχοντας ένα μεγάλο φάκελο ο οποίος ήταν γεμάτος αναμνήσεις, αλλά και αποσπάσματα από εφημερίδες, από τα Παγκόσμια Κύπελλα της εφηβικής της ζωής. «Όλη την παιδική μου ηλικία ακολουθούσα όσα συνέβαιναν στο ποδόσφαιρο».
«Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη, υπήρχαν φορές που ακύρωνα ραντεβού με αγόρια για να παρακολουθήσω παιχνίδια, ίσως πίστευαν ότι ήμουν λίγο τρελή (γέλια). Πριν γνωρίσω τον άντρα μου, με όσους άντρες έβγαινα η τύχη το έφερνε να μην τους αρέσει το ποδόσφαιρο. Αν δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο, δεν είμαστε τότε στον ίδιο κόσμο (γέλια)».
«Σε εκείνα τα χρόνια κατάλαβα ότι είναι πιο εύκολο να κρύψω το ότι το πάθος μου είναι το ποδόσφαιρο παρά να το εξηγήσω στους άλλους. Άλλα κορίτσια τους άρεσε να βγαίνουν έξω, άλλα τους άρεσε ο χώρος της ομορφιάς, εμένα η αγάπη μου ήταν το ποδόσφαιρο», μας ανέφερε χαρακτηριστικά. 
«Και συνέχισα να το κρύβω και όταν έφυγα από το χωριό και πήγα στο Μινσκ για να ξεκινήσω σπουδές στο Πανεπιστήμιο. Όταν σπούδαζα Οικονομικά, στον κλάδο μου ήμασταν περισσότερες κοπέλες και έτσι δεν είχα κάποιον να ‘επικοινωνήσω’ το πάθος μου για το άθλημα. Όμως θυμάμαι ότι στην εστία που έμενα, είχα τη δική μου γωνιά γεμάτη με αφίσες ποδοσφαιριστών και έρχονταν αγόρια να ρωτήσουν εμένα για το ποδόσφαιρο (γέλια)».
Στην Κύπρο πάντως, όπως μας ανέφερε έχει διαπιστώσει ότι «υπάρχει μεγάλη ποδοσφαιρική κουλτούρα, είτε αφορά άνδρες είτε αφορά γυναίκες, στην Λευκορωσία δεν είναι το ίδιο».
Τα πρώτα βήματα στον χώρο
Η ζωή της δεν την έφερε αμέσως στον χώρο του ποδοσφαίρου και της αθλητικογραφίας. Το αντίθετο. Σπούδασε πέντε χρόνια Οικονομικά, μετά άλλα πέντε στη Νομική και παράλληλα μεταπτυχιακό στα Οικονομικά. Συνολικά έχει τρία διπλώματα, καθώς μετά τη Νομική σπούδασε και Δημοσιογραφία.
«Μετά που απέκτησα το δίπλωμά μου στα Οικονομικά, συνέχισα μεταπτυχιακά στον κλάδο. Το δεύτερο μου δίπλωμα είναι στη Νομική, όπου σπούδαζα παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου στα Οικονομικά. Και όταν τελείωσα το μεταπτυχιακό μου στα Οικονομικά, ξεκίνησα να δουλεύω στο Πανεπιστήμιο ως καθηγήτρια οικονομικών παράλληλα με τις σπουδές μου στη Νομική. Είναι υποχρεωτικό στη Λευκορωσία να δουλέψεις μετά το πτυχίο σου, είναι σαν το ‘ευχαριστώ’ μας στην κυβέρνηση για τις δωρεάν σπουδές που είχαμε. Είτε δουλεύεις τρία χρόνια για το κράτος είτε δίνεις χρήματα πίσω για τις σπουδές που είχες».
Μέχρι που βρέθηκαν οι άνθρωποι που απλά της είπαν: «Δοκίμασέ το».
«Στον τελευταίο χρόνο των σπουδών μου στη Νομική γνώρισα ανθρώπους που μου έδειξαν το δρόμο για να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. ‘Κριστίνα, είσαι πολύ καλή σε αυτό, δοκίμασε τον εαυτό σου στη δημοσιογραφία’. Και έτσι το 2011 βρήκα δουλειά στην εφημερίδα της Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Λευκορωσίας και ξεκίνησα στον χώρο. Αρχικά που έδιναν θέματα που δεν ήθελαν οι περισσότεροι ρεπόρτερ, όπως για τις μικρές ηλικιακά ομάδες της Εθνικής (γέλια). Είχα τεράστιο πάθος για το γράψιμο, τους έλεγα δώστε μου και άλλα και άλλα για να γράφω. Και σιγά σιγά μου έδιναν περισσότερα πράγματα να καλύψω, πιο σημαντικές αποστολές».
Τα στερεότυπα του χώρου που βρήκε απέναντί της
Η Κριστίνα δεν μπήκε ποτέ στον χώρο για να «στολίσει» έναν ανδρικό κόσμο. Μπήκε για να δουλέψει, έχοντας να αντιμετωπίσει και τα στερεότυπα του χώρου. «Στην αρχή στοιχημάτιζαν για το πόσο χρονικό διάστημα θα άντεχα να δουλεύω εκεί (γέλια). Κάποιοι έλεγαν ότι δεν θα άντεχα πάνω από ένα μήνα, κάποιοι άλλοι έλεγαν ίσως μέχρι δύο μήνες. Όμως στο τέλος έμεινα μαζί τους μέχρι το κλείσιμο της εφημερίδας το 2014 γιατί μετά από κάποια χρόνια πήραν την απόφαση να την τερματίσουν. Με κάποιους από αυτούς είμαστε ακόμη φίλοι μετά από τόσα χρόνια. Ναι, είμαι γυναίκα, αλλά είδαν ότι ήμουν σαν αυτούς. Μετά από κάποιους μήνες που εργαζόμουν εκεί, με είχαν αποδεχθεί πλήρως».
Η ίδια ορίζει αυτό που κάνει ως αποστολή, όχι ως ρόλο προβολής, βλέποντας τον εαυτό της ως μεσολαβητή ανάμεσα στο παιχνίδι και στον κόσμο. «Σέβομαι πολύ τους ποδοσφαιριστές γιατί κάνουν ως εργασία αυτό που μου αρέσει. Οι παίκτες κάνουν επίσης αυτό που αρέσει στον κόσμο να παρακολουθεί και εγώ μεταφέρω στον κόσμο αυτό που τους αρέσει, είμαι ο μεσάζων. Για αυτό πάντα έλεγα ότι η αποστολή μου είναι η διάδοση του ποδοσφαίρου, γιατί το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής».
Παράλληλα με την εργασία της στην εφημερίδα, ήρθε και η μεγάλη ευκαιρία στον χώρο της τηλεόρασης. «Το 2012 υπήρχε οντισιόν στην κρατική τηλεόραση για παρουσιαστές, πήγα και την πέρασα. Σε αυτή την οντισιόν αναζητούσαν νέα πρόσωπα και είχα και τη στήριξη της μητέρας μου που μου έλεγε να δοκιμάσω. Με ρώτησαν γιατί ήθελα να δουλέψω ως παρουσιάστρια και τους απάντησα ειλικρινά, ότι το πάθος μου ήταν να εργαστώ στον χώρο του ποδοσφαίρου».
«Υπήρχε ένα πρόσωπο στην οντισιόν τον οποίο γνώριζα από το 2010, κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Θυμάμαι τότε να του μιλούσα για τα παιχνίδια και διαβεβαίωσε όλους στην οντισιόν ότι η Κριστίνα είναι πραγματικά εδώ για το ποδόσφαιρο και όχι για τη δική της προβολή. Και έτσι μου έκαναν πρόταση για μία εκπομπή γύρω από τον χώρο του ποδοσφαίρου, αρχικά όμως όχι για την τηλεόραση αλλά για το διαδίκτυο. Ήταν η εποχή που παράλληλα έκανα και τις σπουδές μου στη δημοσιογραφία. Όταν πήρα το δίπλωμα ξεκίνησα να δουλεύω για το κρατικό κανάλι, αρχικά με μικρές διαδικτυακές εκπομπές γύρω από τον αθλητισμό γενικότερα. 
Στις 18 Απριλίου 2013 είχα την πρώτη μου εκπομπή στο διαδίκτυο γύρω από το ποδόσφαιρο. ‘Kozel for Football’. Από το πρώτο επεισόδιο μέχρι και το τελευταίο, η εκπομπή ήταν γύρω από τη δική μου οπτική γωνία για τα παιχνίδια. Επιλέγαμε ένα παιχνίδι και παίρναμε πλάνα από διάφορες κάμερες και έδινα τη δική μου άποψη για τα όσα συνέβαιναν στον αγωνιστικό χώρο την ώρα που συνέβαιναν, όχι μετά τους αγώνες. Και μετά μιλούσα με θεατές, με προπονητές, με παίκτες. Οι θεατές δεν με ήξεραν αρχικά σαν πρόσωπο, αλλά οι παίκτες και οι προπονητές με ήξεραν λόγω της δουλειάς μου στην εφημερίδα. Βήμα με βήμα εκεί, έγινα πολύ καλή δημοσιογράφος. Είδαν ότι δεν ήμουν απλά ένα κορίτσι που ήρθε εκεί σε ένα χώρο γεμάτο άντρες για να αποφασίσει απλά να περάσει ευχάριστα την ώρα της».
Η μετάβαση στην τηλεόραση και η μεγάλη επιτυχία
Πως ήταν για την ίδια η μετάβαση από τον χώρο της εφημερίδας στον χώρο της τηλεόρασης και ποια τα στερεότυπα που βρήκε ξανά μπροστά της; «Όταν ξεκίνησα την εκπομπή μου, υπήρχαν άνδρες που μου έλεγαν ‘να πάω στην κουζίνα για να μαγειρέψω’. Όμως οι περισσότεροι είδαν ότι ήμουν εξαιρετική επαγγελματίας σε αυτό που έκανα, στις ερωτήσεις που έκανα στους παίκτες και τους προπονητές. Ποτέ δεν ρώτησα κάτι ανόητο. Σε όλη τη ζωή μου παρακολουθούσα ποδόσφαιρο, φυσικά και αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Είχα ήδη πάρα πολλές εμπειρίες με το άθλημα πριν ξεκινήσω την εκπομπή μου».
Η επιτυχία της διαδικτυακής εκπομπής της, έφερε τη «μεταγραφή» της στην τηλεόραση. «Τότε δεν είχαν όλες οι οικογένειες διαδίκτυο στο σπίτι τους όμως οι εκπομπές είχαν μεγάλη επιτυχία και ήταν η πρώτη φορά στη Λευκορωσία όπου εκπομπή από το διαδίκτυο μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Το 2014 μου έκαναν την πρόταση για να μεταφέρουμε την εκπομπή στην τηλεόραση, στο κύριο αθλητικό κανάλι της κρατικής τηλεόρασης. Ήταν εβδομαδιαία ολόχρονη εκπομπή».
Η ίδια έχει τα καλύτερα να λέει για τα χρόνια της στην τηλεόραση και για το γεγονός ότι ποτέ δεν της έδωσαν συγκεκριμένες οδηγίες που έπρεπε να ακολουθήσει πιστά. Ακολουθούσε απλά το ένστικτό της. «Μου επέτρεπαν να κάνω πάντα αυτό που ένιωθα ότι ήθελα να κάνω και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Για εφτά χρόνια δεν μου είπε κανείς σε ποιο παιχνίδι να πάω για να κάνω ρεπορτάζ, πάντα είχα το ελεύθερο να επιλέξω αυτά που ήθελα εγώ να κάνω».
«Υπήρχαν μερικές γυναίκες που ήταν στον χώρο σαν απλές ανταποκρίτριες και παρουσιάστριες, αλλά ήμουν η πρώτη γυναίκα στη Λευκορωσία που είχε τη δική της εκπομπή στον χώρο του ποδοσφαίρου. Δεν ήμουν απλά η παρουσιάστρια της εκπομπής, ήμουν ο ‘συγγραφέας’ της», αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που παραχώρησε στο SHOOTANDGOAL.
Οι δυσκολίες στον χώρο
Η ίδια περιγράφει τις δυσκολίες που έχει ο χώρος της αθλητικογραφίας γενικότερα, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «όταν κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίνεις στο γήπεδο για τη δουλειά σου, τότε δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα για σένα».
«Για εμένα είναι εντάξει γιατί είναι το πάθος μου το ποδόσφαιρο αλλά για αρκετές γυναίκες είναι δύσκολο να το κάνουν. Όταν γέννησα την κόρη μου, μετά από τρεις μήνες είχα επιστρέψει στην εργασία μου γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις. Κάποιοι δεν το καταλάβουν αυτό αλλά αυτός ο χώρος εργασίας είναι ασταμάτητος. Δεν μπορείς να σταματήσεις γιατί αν το κάνεις θα χάσεις αρκετά. Τώρα μπορεί να μην είμαι στον χώρο της τηλεόρασης, αλλά κάθε εβδομάδα παρακολουθώ κυπριακό, ελληνικό και λευκορωσικό ποδόσφαιρο γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορείς να έχεις ένα τηλεφώνημα για κάποια πρόταση. Αν θέλεις να είσαι επαγγελματίας, πρέπει να γνωρίζεις συνέχεια τι συμβαίνει και αυτό παίρνει αρκετό από το χρόνο σου. Πρέπει να βλέπεις παιχνίδια, πρέπει να διαβάζεις συνεντεύξεις και ειδήσεις και υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι αυτό, και κυρίως, πόσο δύσκολο είναι αυτό για μία γυναίκα».
«Και αυτό γιατί αυτός ο χώρος είναι ανδρική επικράτεια και για κάθε ένα βήμα μπροστά που κάνει ένας άνδρας σε αυτό τον χώρο, μία γυναίκα πρέπει να κάνει 10 βήματα», τονίζει χαρακτηριστικά.
Μία παρέμβαση… χωρίς επιτυχία
Ρωτήσαμε την Κριστίνα αν το γεγονός ότι είναι μία από τις λίγες γυναίκες σε ένα ανδροκρατούμενο χώρο, επέφερε ποτέ κάποια παρέμβαση στη δουλειά της είτε από συναδέλφους είτε από στελέχη ομάδων. Όπως μας απάντησε, μόνο ένα τέτοιο περιστατικό τέτοιο είχε στην καριέρα της αλλά χωρίς… επιτυχία.
«Σημαντικό στέλεχος ομάδας διάβασε ένα άρθρο μου όταν εργαζόμουν στην εφημερίδα της Ομοσπονδίας και στο μυαλό του το άρθρο μου ίσως δεν ήταν τόσο καλό θα ήθελε και μου τηλεφώνησε. Το συγκεκριμένο άτομο ήταν από τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στο ποδόσφαιρο της Λευκορωσίας. Και το να σου τηλεφωνεί αυτό το άτομο είναι λες και σου τηλεφωνεί ο Πρόεδρος της χώρας. Αλλά από την άλλη, αν σου τηλεφωνήσει αυτός ο άνθρωπος, τότε σημαίνει είσαι πλέον ‘επαγγελματίας’ δημοσιογράφος, όχι κάποιος που δεν θεωρεί ότι δεν έχει καν αξία να ασχοληθεί μαζί σου. Με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν παρακολούθησα ποτέ μου πραγματικό ποδόσφαιρο. Του είπα φυσικά ναι, είχα πολύ μεγάλη εμπειρία και σε παιχνίδια στην χώρα και στο εξωτερικό και αυτό τον σύγχισε κάπως γιατί θεωρούσε πως λες και αυτό το παιχνίδι ήταν το πρώτο μου και θα με ‘δίδασκε’». Και στο τέλος μιλήσαμε μαζί για μία ώρα και ήταν μία καλή επικοινωνία. Ήταν το μόνο περιστατικό στην καριέρα μου που ίσως κάποιος προσπάθησε να με επηρεάσει με κάποιο τρόπο αλλά φυσικά χωρίς επιτυχία».
Η εργασία της στην Κύπρο
Στην Κύπρο εδώ και τέσσερα χρόνια, η Κριστίνα πλέον συνεχίζει την εργασία της με έναν διαφορετικό τρόπο, ένα πιο ανθρωποκεντρικό. «Κάνω κάποιες εκπομπές στο YouTube γύρω από τον εσωτερικό χώρο του ποδοσφαίρου, εκπομπές που διαρκούν ακόμη και δύο ώρες. Στις εκπομπές αυτές μιλάω με γυναίκες ποδοσφαιριστών, τους γονείς τους και τα αδέρφια τους, τους φίλους τους. Τώρα ετοιμάζω μία μεγάλη εκπομπή για ένα πολύ δημοφιλές πρόσωπο από το ποδόσφαιρο της Λευκορωσίας. Μίλησα με τη σύζυγό του και ήταν η πρώτη φορά που η σύζυγός του μίλησε με δημοσιογράφο μέχρι τώρα, ήμουν η πρώτη. Μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο είναι να μιλήσεις με τις μητέρες και τους συγγενείς αυτών των παικτών; Δεν είναι δημόσια πρόσωπα. Και πλέον κάνω ακόμη και το μοντάζ μόνη μου γύρω από αυτές τις εκπομπές».
Το να είναι σύζυγος ενός ποδοσφαιριστή και πόσω μάλλον ενός ποδοσφαιριστή που είναι και ο αρχηγός της Εθνικής της χώρας του, την έχει βοηθήσει να δει τον χώρο του ποδοσφαίρου από όλες τις πλευρές του. «Έχει εμπλουτίσει τη ζωή μου το γεγονός αυτό. Γιατί πριν ήμουν απλά μία δημοσιογράφος και γνώριζε μόνο για την εξωτερική ζωή των ποδοσφαιριστών, τώρα γνωρίζω και την εσωτερική ζωή τους. Ξέρω πλέον τι νιώθουν οι οικογένειες των ποδοσφαιριστών. Και τώρα η εικόνα μου για το ποδόσφαιρο είναι πλέον ολοκληρωμένη, σαν ένα παζλ που είναι πλήρες».
Αθλητικογράφος και παράλληλα σύζυγος ποδοσφαιριστή
Όπως σωστά θα μαντέψατε ήδη, το κύριο θέμα των συζητήσεών της μαζί με το σύζυγό της, είναι γύρω από τον χώρο του ποδοσφαίρου. «Είναι ο τρόπος ζωής μας. Δεν μιλάμε όμως για τα παιχνίδια του πριν, γιατί αυτή είναι η δική του εργασία. Η δουλειά του είναι δουλειά του, η δική μου δουλειά είναι η δική μου δουλειά. Το να ‘μπλέξουμε’ τις δουλειές μας δεν είναι επαγγελματικό». «Όταν θα γράψω κάτι, πρώτα τα δημοσιεύω και μετά τα διαβάζει. Αλλά ξέρει ότι όταν γράφω κάτι, έχω τους λόγους μου για να το γράψω. Μπορεί να μην συζητάμε τα παιχνίδια του αλλά έχουμε ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό κόσμο για να συζητήσουμε (γέλια).
Στη συνέντευξή μας, επαναλαμβάνει για δεύτερη φορά ότι πως νιώθει πως αποστολή της είναι να προωθήσει το ποδόσφαιρο και αυτό έχει επηρεάσει τον τρόπο που βλέπει το άθλημα, και το πιο σημαντικό, στο πως μεταδίδει την εικόνα αυτού που βλέπει στα παιχνίδια.
«Πάντα το δικό μου στιλ μου είναι επικεντρώνομαι στα καλά που βλέπω από τους αγώνες. Όταν ήμουν μικρή, μου έλεγαν ότι ήμουν τρελή για το ποδόσφαιρο. Τώρα μου λένε ότι είμαι τρελή στο να παρατηρώ τα καλά του ποδοσφαίρου. ‘Πως μπορείς και τα παρατηρείς μόνο αυτά;’, με ρωτάνε. Η απάντησή μου είναι ότι εσείς θα προσέξετε τα αρνητικά και θα γράψετε για αυτά, αλλά μόνο εγώ θα δω τα καλά (γέλια). 
Στην Λευκορωσία δεν διάλεγα πάντα να παρακολουθήσω τα μεγάλα παιχνίδια, πολλές φορές πήγαινα σε αγώνες δεύτερης κατηγορίας ή ακόμη και ερασιτεχνικού επιπέδου. Και μέσα από την εκπομπή μου έδειχνα πόσο παθιασμένοι ήταν οι άνθρωποι για το ποδόσφαιρο ακόμη και σε αυτό το επίπεδο. Νιώθω ότι η αποστολή μου είναι να προωθήσω το ποδόσφαιρο».
Η οπτική της γωνία για το ποδόσφαιρο
Και αυτό είναι κάτι που συνεχίζει και στην Κύπρο και το κυπριακό πρωτάθλημα, για το οποίο όπως μας ανέφερε έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για να το καλύψει πού περισσότερο στη συνέχεια. «Έχει σίγουρα ενδιαφέρον για μένα το να καλύψω περισσότερο το κυπριακό ποδόσφαιρο, είμαι τέσσερα χρόνια εδώ και γνωρίζω ήδη αρκετά, όχι όλα, αλλά αρκετά. Έχω μία πολύ καλή ιδέα για το πως να εμβαθύνω τη δουλειά μου και στο ποδόσφαιρο εδώ. Να μιλήσω με τις οικογένειες και φίλους παικτών και προπονητών που αγωνίζονται στην Κύπρο, αλλά βήμα με βήμα. Θέλω πρώτα να με μάθουν μέσω της δουλειάς μου και να μην τους είμαι σαν έκπληξη (γέλια)».
Αν και για την εκπομπή της έχει δημιουργήσει επεισόδια παιχνιδιών Λευκορωσικών ομάδων απέναντι σε Κυπριακές, ακόμη να ξεκινήσει να καλύπτει αποκλειστικά αγώνες κυπριακού πρωταθλήματος. Την ρωτήσαμε από ποιο παιχνίδι θα ξεκινούσε σε αυτό το ενδεχόμενο, απαντώντας μας πως είναι δύσκολο να απαντήσει, αλλά ίσως να ξεκινούσε από το Πάφος-Άρης που σαν ομάδες γνωρίζει καλύτερα. «Αλλά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για μένα να καλύψω και ένα παιχνίδι όπως Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ, λόγω και της ιστορικής αντιπαλότητας που έχουν σαν ομάδες».
«Είναι παιχνίδια που ποτέ δεν χρειάζονται σενάριο, πάντα έχουν το δικό τους σενάριο», μας ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Ο κόσμος όμως πρέπει να σε ακολουθάει για αυτό που τους προσφέρεις και όχι γιατί απλά καλύπτεις τα γνωστά σενάρια. Είναι εύκολο να επιλέξεις να ασχοληθείς με ένα παιχνίδι ομάδων που έχουν αρκετό κόσμο πίσω τους, αλλά όταν πας στο γήπεδο να δεις έναν αγώνα ομάδων που δεν έχουν αρκετό κόσμο, μπορείς να εντοπίσεις πολλά πράγματα που έχουν ενδιαφέρον και δεν είναι γνωστά προς το φίλαθλο κοινό. Ίσως πας να δεις ένα παιχνίδι σε άδειο στάδιο με δέκα θεατές. 
Αυτοί οι δέκα θεατές ενδεχομένως να είναι πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα και στο τέλος να έχουμε ένα μοναδικό αποτέλεσμα να μεταφέρουμε στον κόσμο, ένα αποτέλεσμα που δεν θα βρούμε για παράδειγμα στο Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ. Θέλω πάντα να βρίσκω αυτό το διαφορετικό. Είναι παιχνίδια τα οποία έχουν ενδιαφέρον, παιχνίδια στα οποία αγωνίζονται επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Επειδή δεν είναι τόσο δημοφιλή σωματεία και δεν είχαν τόσες μεγάλες επιτυχίες όσο άλλες ομάδες, δεν σημαίνει ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει νόημα με αυτές τις ομάδες».
«Όταν ήμουν στην Λευκορωσία, πολλές φορές επέλεγα παιχνίδια με τους συναδέλφους μου να αναρωτιούνται γιατί επέλεξα αυτά τα παιχνίδια. Αλλά στο τέλος είχαμε τόσο καλό υλικό, υλικό που δεν θα είχαμε στα ‘γνωστά’ παιχνίδια. Είναι εύκολο να ακολουθείς την Άρσεναλ και την Σίτι, αλλά ας πάμε στα Νησιά Φερόε να βρούμε κάτι το διαφορετικό (γέλια)».
Το ενδιαφέρον της για το κυπριακό ποδόσφαιρο που μεγαλώνει
Η ίδια δηλώνει ότι αν έχεις μία καλή βάση στο πως να κατανοείς το ποδόσφαιρο, χρειάζεσαι μόνο μερικές εβδομάδες ή μήνες για να καταλάβεις το πως λειτουργεί ο χώρος του ποδοσφαίρου μίας άλλης χώρας, σε ερώτησή μας για το πόσο καιρό χρειάστηκε για να νιώσει «άνετα» με τον ποδοσφαιρικό χάρτη της Κύπρου.
«Σίγουρα δεν γνωρίζω ακόμη τόσο καλά τον κάθε ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην Κύπρο αλλά γνωρίζω τις ομάδες. Ακολουθώ την πρώτη κατηγορία αλλά παράλληλα ακολουθώ και ομάδες της δεύτερης κατηγορίας που αγωνίζονταν στην πρώτη κατηγορία τα προηγούμενα χρόνια». «Για μένα πάντα με ενδιαφέρει επίσης και πως ξεκινάνε και οι νεοφώτιστες ομάδες στην πρώτη κατηγορία. Για παράδειγμα πέρσι ακολουθούσα συνέχεια την πορεία της ΕΝΠ στο πρωτάθλημα, φέτος ακολουθάω την FREEDOM24 ΕΝΥ. Παρακολουθώ τα βήματα που κάνουν και με ενδιαφέρει το τι θα κάνουν στη συνέχεια».
Και όπως είναι λογικό, ακολουθεί τα παιχνίδια που έχουν Λευκορωσικό ενδιαφέρον. «Για παράδειγμα ο Ακρίτας έχει Λευκορώσο ποδοσφαιριστή, τον Πάβελ Ζαμπέλιν, και σίγουρα παρακολουθώ την πορεία της ομάδας. Όπως κάνω και με τον Άρη που έχει Λευκορώσο προπονητή, τον Αρτσιόμ Ράτζκοφ, αλλά και την FREEDOM24 ΕΝΥ στην οποία αγωνίζεται δανεικός από τον Άρη ο Ντένις Οφσιάνικοφ».
Ένα από τα επεισόδια της εκπομπής της όπου μεταξύ άλλων πήρε συνέντευξη από τον νυν προπονητή του Άρη, Αρτσιόμ Ράτζκοφ.
Επίσης παρακολουθεί και την Πάφο για την οποία τονίζει χαρακτηριστικά ότι έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με την πορεία της τα προηγούμενα χρόνια και με το γεγονός ότι αμέσως με την κατάκτηση του πρώτου της πρωταθλήματος, έχει καταφέρει να βρεθεί στη league phase του Champions League. 
Και για το γεγονός επίσης ότι στην Πάφο αγωνίζεται ένας πολύ καλός οικογενειακός τους φίλος, ο Κώστας Πηλέας, με τον οποίο ο σύζυγός της ήταν συμπαίκτης στον Άρη την χρονιά του πρωταθλήματος. Την φανέλα του οποίου, δώρο Χριστουγέννων από τον Πηλέα στον Γιαμπλόνσκι, φόρεσε στην φωτογράφιση της συνέντευξής μας στο «Άλφαμεγα» και που παρεμπιπτόντως ευχαριστούμε τους ανθρώπους του γηπέδου για την παραχώρησή του για τις ανάγκες της συνέντευξης.
Πως είναι να παίρνεις συνέντευξη του συζύγου σου;
Η εργασία της στον χώρο του ποδοσφαίρου την έχει φέρει πολλές φορές στο να παίρνει συνέντευξη από το σύζυγό της πριν ή μετά του αγώνες. Πως είναι όμως το να παίρνεις συνέντευξη από τον ίδιο σου τον σύζυγο;
«Όταν του έπαιρνα συνέντευξη μετά τα παιχνίδια, για μένα ήταν ακριβώς το ίδιο όπως μιλούσα με όλους τους παίκτες. Του έκανα τις ίδιες ρωτήσεις που θα έκανα τον οποιονδήποτε. Μάλιστα στην τηλεόραση τον προσφωνούσα με το ‘εσείς’, του μιλούσα με ένα πολύ επίσημο τρόπο». Την ρωτήσαμε αν έχει κάνει ποτέ κάποια κριτική στον άντρα της όσο αφορά το επαγγελματικό κομμάτι και από τα όσα μπορούν να προκύψουν λόγω και της εργασίας της. «Για κριτική, έχει τον προπονητή του. Εγώ πάντα θα του μιλήσω για τις καλές του στιγμές».
Παίρνοντας συνέντευξη από το σύζυγό της όταν αυτός κατέκτησε το πρώτο του Κύπελλο Λευκορωσίας. Όπως μας αποκάλυψε η Κριστίνα, εκείνη την περίοδο ήταν ήδη ζευγάρι αν και δεν το ήξερε κανένας έξω από τον κύκλο τους.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τον Γιεβγέν Γιαμπλόνσκι. Όπως μας ανέφερε και πριν, οι άλλοι θα δουν και θα γράψουν για τα αρνητικά, εκείνη θα γράψει για τα όσα καλά βλέπει στους αγώνες. «Ποτέ δεν γράφω άσχημα για ομάδες ή παίκτες. Βήμα με βήμα με έμαθαν και διαπίστωσαν ότι το υλικό μου είναι σαν την υπογραφή μου. Είναι εύκολο να κάνεις κριτική μετά από μία ήττα αλλά εγώ πάντα προσπαθώ να βλέπω τα καλά ακόμη και στις ήττες. Το να βλέπω τα καλά του ποδοσφαίρου είναι ένας από τους λόγους που συνεχίζω να είμαι σε αυτό τον χώρο, αν αρχίσω να επικεντρώνομαι στα άσχημα τότε είναι ένας λόγος να σταματήσω να βλέπω ποδόσφαιρο», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο Λιζαραζού, ο Βενγκέρ και ο Ιμπραχίμοβιτς!
Η λογική με την οποία βλέπει τον χώρο του ποδοσφαίρου η Κριστίνα, αποτυπώνεται και στην πιο κάτω ιστορία που μας εκμυστηρεύτηκε.
«Θεωρώ ότι η πιο περήφανη στιγμή μου στον χώρο ήταν μία συνέντευξη που πήρα από τον Μπισεντέ Λιζαραζού. Και αυτό γιατί για το Μουντιάλ 1998, στο οποίο αγωνίστηκε και το κατέκτησε με την Εθνική Γαλλίας, είχα παρακολουθήσει 63 από τα 64 παιχνίδια. Ήταν το πρώτο Μουντιάλ στο οποίο είχα παρακολουθήσει σχεδόν όλα τα παιχνίδια, κάτι που μου έχει μείνει στο μυαλό. Είχε έρθει λοιπόν στην Λευκορωσία για να σχολιάσει παιχνίδι της Εθνικής Γαλλίας απέναντι στην Λευκορωσία, μαζί με τον Αρσέν Βενγκέρ. Και του ζήτησα να μου παραχωρήσει μία συνέντευξη και αποδέχθηκε. Είχα την επιλογή να πάρω συνέντευξη είτε από τον Λιζαραζού είτε από τον Βενγκέρ αλλά επέλεξα τον Λιζαραζού γιατί για μένα ήταν πολύ σημαντικό λόγω και της μνήμης που είχα από το Μουντιάλ. Τον θυμάμαι από όταν ήμουν μικρή και ακολουθούσα την καριέρα του. Ο προπονητής είναι προπονητής, αλλά ο παίκτης κάνει αυτό που μου αρέσει, δηλαδή να παίζει ποδόσφαιρο».
Πάμε τώρα στην άλλη ιστορία που μας εκμυστηρεύτηκε. Πως άφησε τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς στα κρύα του λουτρού. Περίπου. «Μετά από ένα παιχνίδι της Μπάτε στην Ιταλία απέναντι στην Μίλαν για τους ομίλους του Champions League, σταμάτησε δίπλα μου ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς για να μιλήσει στους ιταλούς ρεπόρτερ και έτσι έβαλα και εγώ το δικό μου μικρόφωνο για να μαγνητοφωνήσω τις δηλώσεις του. Ο σκοπός μου όμως εκεί ήταν να πάρω τις δηλώσεις των παικτών της Μπάτε. Και έτσι μόλις είδα έναν παίκτης της Μπάτε, ο οποίος να πω ότι ήταν αρκετά πιο κοντός από τον Ιμπραχίμοβιτς, του φώναξα να έρθει να μου παραχωρήσει δηλώσεις. Ήρθε και γύρισα το μικρόφωνο πάνω του, είδε το σκηνικό ο Ιμπραχίμοβιτς, γύρισε πάνω μου και με είδε με ένα ύφος του τύπου ‘σταμάτησες να με μαγνητοφωνείς για αυτόν;’ (γέλια)».
Φέτος τον Απρίλη, η Κριστίνα πραγματοποίησε ένα όνειρο που είχε εδώ και αρκετά χρόνια ο Γιαμπλόνσκι. Μία εκπομπή γύρω από αυτόν, εκπομπή στην οποία θα μιλούσαν για τον ίδιο τα σημαντικότερα πρόσωπα της καριέρας του, αλλά και της ζωής του.
«Πριν ξεκινήσω να κάνω αυτή τη διαδικτυακή εκπομπή που κάνω τώρα, του εξήγησα την ιδέα μου και το τι ήθελα να κάνω και ήταν πολύ υποστηρικτικός προς εμένα. Το πρώτο επεισόδιο αυτής της εκπομπής ήταν για έναν προπονητή για τον οποίο είχε αγωνιστεί στο παρελθόν, και όταν το παρακολούθησε μου είπε ότι θα ήταν ένα όνειρο να δει κάτι παρόμοιο στο μέλλον και για εκείνον. Και έτσι φέτος κρυφά από τον ίδιο, έκανα μία εκπομπή για το σύζυγό μου. Μίλησα με τη μητέρα του, την αδερφή του, τον πρώτο του προπονητή, τους κοντινούς του φίλους. Δεν είχε καμία ιδέα ότι το έκανα αυτό, ήταν έκπληξη, ήξερα ότι ονειρευόταν ότι μία μέρα θα έκανα αυτό το βίντεο για εκείνον. Δημοσιοποίησα την εκπομπή στις 7 Απριλίου, μόλις είχε τελειώσει ο αγώνας του στην Ελλάδα, και του ήρθε η ειδοποίηση για αυτό την ώρα που ήταν στο λεωφορείο με την αποστολή της ομάδας. Και με πήρε απευθείας τηλέφωνο από το λεωφορείο, ήταν ενθουσιασμένος (γέλια).
Το βίντεο της εκπομπής της που αφιέρωσε στο σύζυγό της.
Και όπως ξεκίνησε το κείμενο της συνέντευξης, κλείνει το ίδιο, από το στόμα της Κριστίνα Κοζέλ. «Την μυρωδιά του γρασιδιού δεν μπορώ να την αλλάξω με τίποτα. Είναι λες και ζεις μία άλλη ζωή. Τα συναισθήματα, οι μυρωδιές, η ατμόσφαιρα. Δεν έχω αρκετές λέξεις στο λεξιλόγιό μου για να περιγράψω αυτά τα συναισθήματα που νιώθω. Το ποδόσφαιρο είναι αληθινή αγάπη».
Leave a Reply